Zert (1969)

....................................................

Η προβολή της ταινίας του Jaromil Jires ήταν απαγορευμένη για 20 χρόνια. Το γεγονός αυτό την κάνει σαφώς πιο φορτισμένη. Πάραυτα, δεν αποτέλεσε -προσωπικά- σε καμιά χρονική στιγμή, πολιτικό σχόλιο. Γνωρίζουμε αρκετά για την σχέση του Μίλαν Κούντερα με τις καταστάσεις της εποχής. But art will always lead the way home. Και έτσι πρέπει να είναι. Έχουμε δει κι άλλοτε σκηνές με απόβλητους πρώην καθεστωτικούς να σέρνονται στη λάσπη για να μαζέψουν τα κομμάτια της αξιοπρέπειας των άλλων. Δεν έχουμε δει όμως συχνά σκηνές όπου η βία εξομολογείται την αστοχία της και μάλιστα στο ίδιο το θύμα. Μιλάω για την τελευταία σκηνή μετά την οποία πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Από την άλλη έχουμε τα ευαίσθητα σχόλια, με την παρέλαση των στολισμένων αλόγων και του κόσμου στο πανηγύρι, την μπάντα με τους κλασικούς ήχους και το χάσμα καθώς η νέα γενιά προσπαθεί θορυβωδώς να βρεί μέσα στη νύχτα τον εαυτό της.

Το πράσινο σαπούνι

"Η διδασκαλία της χημείας, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών, γινόταν από τον Ξαβιέρο Λάνδερερ (Xavier Landerer) σε αίθουσα του κτιρίου. Η Χριστιάνα Λυτ στο ημερολόγιό της το 1847, μεταφέρει τις φήμες του αυλικού περιβάλλοντος περί φαντασμάτων στους υπόγειους διαδρόμους των ανακτόρων, όπου βρισκόταν τότε το βασιλικό φαρμακείο και γινόταν η διδασκαλία των φαρμακοποιών. Λεγόταν, μάλιστα, ότι κυκλοφορούσαν όχι μόνο φαντάσματα αλλά και ο ίδιος ο διάβολος, τον οποίο ο Λάνδερερ είδε να τσιγκλάει τους μαθητευόμενους φαρμακοποιούς. "θέλησαν να τον πιάσουν, αλλά στάθηκε αδύνατον γιατί τα χέρια τους γλιστρούσαν πάνω στο σώμα του, σαν να ήταν πασαλειμμένο με σαπούνι πράσινο". Όταν άρχισε να λειτουργεί το νέο κτίριο του Πανεπιστημίου, η διδασκαλία μεταφέρθηκε εκεί, στην αίθουσα της Φιλοσοφικής."

"Εrnst Ziller, Αναμνήσεις, Περικοπαί-Σημειώματα υπό κ. Ι. Τσίλλερ-Δήμα", Μ. Καρδαμίτση-Αδάμη και Α. Παπανικολάου-Κρίστενσεν, εκδ. Libro, σ. 140.

Σπανακοσαλάτα με μανιτάρια

Πλένουμε καλά όσο σπανάκι θέλουμε για να ξεπλυθούν όλα τα χώματα. Εγώ παίρνω συνήθως μια αγκαλιά. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η δικιά σας. Πάντως όσο πιο μεγαλόσωμοι είστε τόσο πιο μεγάλη αγκαλιά και τόσο περισσότερο τρώτε.Οποτέ everything's under control.

Το κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια και το βάζουμε στη σαλατιέρα. Παίρνουμε όσο μανιτάρια θέλουμε. Εγώ βάζω άπειρα. Περίπου δυο μεγάλα κουτιά. Αλλά εσείς μπορεί να θέλετε λιγότερα. Τα πλένουμε εννοείται και τα κόβουμε σε όχι πολύ λεπτές φετίτσες. Τα βάζουμε στη σαλατιέρα.

Μετά παίρνουμε ...χμ...άπειρη φέτα, λέω ένα κιλό; Τέσπα θα δείτε, όπως νιώθετε εκείνη την ώρα. Και την καταστρέφουμε μέσα στη σαλατιέρα. Την καταστρέφουμε με τα χέρια ε, μη φοβάστε αν είναι λίγο γλυστερή.

Παίρνουμε δυο σκελίδες σκόρδο και τον κόβουμε σε πολύ μικροσκοπικά κομματάκια. Προσέξτε
μόνο μην κοπείτε. Βάζουμε και αυτόν μέσα.

Προσθέτουμε ελαιόλαδο καλής ποιότητας και ξύδι μπαλσάμικο. Αν πεινάμε πολύ σκορπάμε μερικά croutons. Και ανακατεύουμε.

Ο Πόπαϋ μας δείχνει το δρόμο.

Enjoy :)

Slagsmålsklubben

Την πρώτη φορά που άκουσα αυτούς τους Σουηδούς με το παράξενο όνομα δεν κατάλαβα τι κάνουν ούτε γιατί το κάνουν. Η αδυναμία κατανόησης της μουσικής τους με παγίδευσε -πρώτος κανόνας των κολλημάτων- και τους άφησα να μιλήσουν. Ήθελα να ακούσω τις μικρές τους προτάσεις. Και τις μεγάλες τους ιδέες.

"Slagsmålsklubben" σημαίνει "The fight Club". Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2000. Έμπνευση για το όνομα της αποτέλεσε η ομώνυμη ταινιά του David Fincher. Αποτελείται από τους Björn Nilsson, Hannes Stenström, Joakim "Beebop" Nybom, Joni Mälkki, Kim Nilsson, and Frej Larsson. O καθένας απ'αυτούς ή και όλοι μαζί δουλεύουν και σε side projects.

Οι περισσότεροι διαμένουν μόνιμα στο Βερολίνο. Εκεί ουσιαστικά αυτοεξορίστηκαν όταν η πατρίδα τους στάθηκε απρόθυμη να τους βοηθήσει να πραγματοποιήσουν το μεγάλο τους όνειρο. Την ίδια απροθυμία και δυσκαμψία απέναντι στην τέχνη τους δεν την έδειξε (ευτυχώς για μας) το μεγάλο χωνευτήριο-Βερολίνο. Γράφουν κάπου, ότι η στάση που τήρησαν τα Σουηδικα ΜΜΕ απέναντι σ' αυτή τη νέα μουσική σκηνή, συνεπώς και απέναντί τους, τους πίκρανε. Έχουν πάντως ένα μεγάλο κοινό τόσο στη Σουηδία όσο και στη Γερμανία.

Τώρα όσον αφορά στο είδος της μουσικής, είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην Gamewave αλλά για να αποφύγω την συστηματική, ενίοτε νευρωτική, κατηγοριοποίηση, θα έλεγα μια synthpop και καθάρισα.

Ακούστε το "Hit me hard" που είναι από τα πιο δημοφιλή τους κομμάτια. Ανάμεσα στους αγριεμένους ήχους ενός bad tempered videogame θα ακούσετε τη φωνή από το ρίνγκ: "I don't wanna die without any scars...".
Δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να εξηγήσει κανείς πόσο πολύ φαίνεται να έχουν πειθαρχήσει αυτοί οι βόρειοι τύποι το μυαλό τους.

Ξέρω τι εννοώ.

Δείτε επίσης το κλιπάκι του "Malmö Beach Night Party". Σας παρακαλώ δείτε το! Είναι σπουδαίο.

Πέρα από τα μουσικά στεγανά, εκτιμώ τους Slagsmålsklubben για την ικανότητα τους να παιδεύουν το μυαλό τους με αυτούς τους τμηματικούς ήχους. Πόσο μάλλον όταν αυτοί συνθέτουν και ενισχύουν τα ωραιότερα videolike-vibes της μεγάλης πόλης.

Kasurinen and Irmeli

*Ariel 

Irmeli: [Taisto and Irmeli has just been on their first date] What shall we do now?
Kasurinen: Let's get marriend and have a child.
Irmeli: I already have a child.
Kasurinen: That's good. We'll spare some time.
Irmeli: Are you always so self-confident?
Kasurinen: This is the first time. 

Η τελευταία τριλογία

........................

Φυσικά και μου διέφυγε. Είχα χάσει κάθε επαφή με τον σινεκόσμο μου και το καλοκαίρι σαφώς και δεν βοηθάει. Έστω και αργά παρακολούθησα την τριλογία του Per Fly.
1)Bænken (2000)
Όταν ξεκινάει κανείς να αναρωτιέται για ποιον να πρωτοστενοχωρεθεί, τότε τα πράγματα είναι μάλλον σκούρα. Αποφασίζει να αντιμετωπίσει την κατάσταση παθητικά. Ή μάλλον ενεργητικά;Εν πάση περιπτώση διέξοδος υπάρχει όπου βλέπεις τη λέξη EXIT γραμμένη με μεγάλα φωτεινά γράμματα. Conclusion: Για χάρη της κοινής λογικής δεν αξίζει να λυπάσαι πια. Η αναμονή για την απόκτηση του Prop og Berta(2000)που φτιάχτηκε in between πρώτης και δεύτερης ταινίας αποτελεί καψόνι πρώτης τάξεως..χεχε, ok let's be honest δεν είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το τρυφερό διάλειμμα όπου βρίσκει το κουράγιο να φτιάξει animation? Ουπς, υποτιμητικό σχόλιο ήταν αυτό or what?
2)Arvet (2003)
Κινήσεις που θέλεις να κάνεις. Κινήσεις που θέλουν οι άλλοι να κάνεις (γι'αυτούς είναι βλάκα όχι για σένα). Το είδα από την πλευρά του Christoffer. Νομίζω ότι η οπτική μου είναι λάθος για μένα και ίσως μια δεύτερη φορά το διορθώσει αυτό.
3)Drabet (2005)
Σε αυτό το σημείο επιβεβαιώνω δυο πράγματα: πρώτον ότι έχω χάσει επαφή με την πραγματικότητα και δεύτερο ότι αδυνατώ να πιστέψω σε τέτοια ενδεχόμενα, που μας στέλνει πάλι πίσω στο πρώτο.

O Lubitsch, η Pola και μια χαρούμενη μέρα

Στη δανειστική βιβλιοθήκη του Goethe Institut, εκεί όπου μπορεί να βρει κανείς και ταινίες, ανακάλυψα μια υπέροχη συλλογή με ταινίες του Ernst Lubitsch. Μου έδωσε μεγάλη χαρά αυτή η ανακάλυψη. Πρόκειται για συντηρημένες κόπιες οι οποίες επενδύθηκαν με καινούρια μουσική και ανήκουν στις κυκλοφορίες του Goethe Institut. Αυτή η deluxe έκδοση περιλαμβάνει 6 DVD με πέντε ταινίες και ένα bonus Film, του Robert Fischer, σχετικό με τη ζωή του Lubitsch:
1) Ich möchte kein Mann sein, 1918
2) Die Austernprinzessin, 1919
3) Sumurun, 1920
4) Anna Boleyn, 1920
5) Die Bergkatze, 1921
6) Ernst Lubitsch in Berlin - Von der Schönhauser Allee nach Hollywood

Μέσα στις φωτογραφίες της Pola Negri είδα σήμερα τις ίδιες σιωπηλές ανησυχίες των γυναικών που παρατηρώ γύρω μου. Θέλω να πιστεύω πως η έκφραση θα παραμείνει επίκαιρη όπως την ανησυχία που την διακατέχει.

Efter brylluppet (2006)

Θυμήθηκα ξαφνικά το "Efter brylluppet" (μτφρ. "Μετά το Γάμο") και ότι ο Anders Thomas Jensen είχε γράψει εκεί το σενάριο -βασισμένο στην ιστορία της Susanne Bier- χμμ...Όσον αφορά στην προηγούμενη ανάρτηση, ξέχασα να αναφέρω ότι ο ελληνικός τίτλος που έχουν δώσει στην ταινία είναι "Το πανδοχείο της Μαφίας".

Blinkende lygter (2000)

Επειδή τελικά τα πάντα έχουν ώς εφαλτήριο την παιδική ηλικία. Οι τέσσερις κακοποιοί που ψάχνουν ένα ΕΧΙΤ παντοτινό από τον παιδικό εφιάλτη. And they indeed make their way out of it. Και το αποτέλεσμα είναι αυτή η ταινία η οποία με έστειλε προσωρινά σε παγωμένα δάση και εγκαταλελειμμένα ορεινά θέρετρα. Οφείλω να παραδεκτώ πως εξεπλάγην όταν διαπίστωσα το νεαρό της ηλικίας του σκηνοθέτη, Anders Thomas Jensen. In search of "Valgaften".

Μπροστά στην έλλειψη παρελθόντος

Κάθισα πολλή ώρα μπροστά στο κίτρινο δέντρο.

Κατά βάθος ευχόμουνα να ήταν κόκκινο και να μην είχα λόγο να κάθομαι να συζητάω γι'αυτό. Κράτησα σφικτά ένα νοητό κόκκινο φύλλο στην παλάμη μου και είπα μέσα μου, ότι η καλύτερη ιδέα θα' ταν να τα πω και μετά να τα ξαναπώ και μετά να τα ξαναπώ στον εαυτό μου μέχρι να μου γίνουν πραγματικά αποκτήματα, σαν κι αυτά για τα οποία μίλησε συνεπαρμένος μέσα σε έκσταση κάποτε ένας ταπεινός άνθρωπος που κάποιοι τον ονόμασαν σοφό.

Είμαι σίγουρος, ότι αυτός δε θυμόταν να είχε γνωρίσει κανένα σοφό μέχρι τότε.

Μετά θυμήθηκα ότι η επανάληψη μπορεί να είναι η μήτερα της μαθήσεως αλλά σε μένα μπορεί και να μην έπιανε οπότε θα ήταν άδικος κόπος.

Τείνω να πιστέψω στην ισοτιμία της ανυπαρξίας δίκαιου και άδικου. Όλα υπάρχουν μέχρι εκεί που σε αφήνει το μυαλό σου να δεις. Πάντα ήταν. Και δεν ήταν ταυτόχρονα. Ποιός πρώτος μίλησε για δίκαιο και άδικο. Όποιος κι αν ήταν το έκανε με πρόθεση εναντίον της ανθρωπότητας. Για να σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Αυτά τα αντιφατικά ζεύγη είναι οι εκτελεστές και οι περισσότεροι από μας οι δεσμώτες τους. Τα μελλοντικά θύματα διστάζω να τα θέσω κάτω από το «εμείς» διότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν η λέξη δεν αποτελεί σήμερα υβριστικό σχόλιο.

Εμείς...

Αυτά τα αντιφατικά ζεύγη από παιδί τα μισούσα. Γι αυτό και υπήρξα απόλυτος, από παιδί κι αυτό. Και ο απόλυτος τι είναι τελικά; (πέρα από ένας άνθρωπος με επεκτατικές πολιτικές όσον αφορά στις φιλοσοφικές του αναζητήσεις) Ποιόν θα χαρακτηρίζαμε ως τέτοιον; Είναι τελικά άλλος ένας προλετάριος της φιλοσοφίας παγιδευμένος στα γρανάζια της ιδεολογίας; Ένας μίζερος τυπάκος που γουστάρει να μαζοχίζεται ή κάτι άλλο; Ή μήπως είναι απλά ένας ονειροπόλος; Ή μήπως είναι κάποιος ανύπαρκτος που το μυαλό μας αρέσκεται να τον συντηρεί στα απολυμασμένα του διαμερίσματα;

Ζούμε την εποχή της αυτόματης ταξινόμησης και αυτός ο τύπος πρέπει βάση συστήματος να λάβει μία θέση κάπου. Και αυτό οφείλει να γίνει γρήγορα.

Το κίτρινο δέντρο ήταν τώρα πια απόλυτα ξεπλυμμένο από τη βροχή. Τόσο που μπορούσες να δεις τις μεγάλες εκτάσεις μιας κόκκινης γης μέσα απ' αυτό.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Έσταζε. Έμεινα να κοιτάω το πλαίσιο του παραθύρου σκεφτόμενος την προϊστορία του, αν και δεν είχε πλέον καμιά σημασία.

*foto1, foto2, foto3

Ville Alfa

.

*Valehtelija

"When I was young, I would sit in the bath and ideas would come to me. But I'm not young any more, so now I just sit in the bath."

Aki Kaurismaki