14.4.09

Haribo macht Kinder froh und Erwachsene ebenso


Στις 3 Απριλίου 1893 στο Friesdorf (Βόννη) γεννιέται ο Hans Riegel. Τελειώνει το σχολείο και εκπαιδεύεται ως κατασκευαστής καραμελοειδών. Δουλεύει για την εταιρεία Kleutgen & Meier. Μετά το τέλος του Α'ΠΠ η εταιρεία Heinen στην περιοχή Bonn-Kessenich βρίσκεται σε αναζήτηση κατασκευαστή γλυκών. Ο Hans Riegel έχει όμως πιο φιλόδοξα πλάνα για τη ζωή του. Γίνεται λοιπόν συνέταιρος και η εταιρεία μετονομάζεται σε Heinen & Riegel.

Το 1920 δημιουργεί τη δικιά του φίρμα, HARIBO, η οποία θα εξελιχθεί στο σημερινό κολοσσό.Das Startkapital ist ein Sack Zucker. Μάλιστα, αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο, ένα σακί ζάχαρη! Στον αγώνα για την στήριξη της νέας εταιρείας βρίσκεται η σύζυγός του, Gertrud.

Το 1922 και ενώ στην Ελλάδα μαινόταν χάος (αδυνατώ να μην σκέφτομαι τα ελληνικά δεδομένα) ο Hans Riegel κατασκευάζει τα πρώτα "Tanzbären", τα ζελεδένια αρκουδάκια που χορεύουν και τα οποία θα γίνουν από τότε το logo της εταιρείας.

Το 1923 η HARIBO αποκτάει αμάξι που επιτρέπει τη διανομή των γλυκών και σε μακρινές περιοχές. Μέχρι τότε τη διανομή εκτελούσε η Gertrud με το ποδηλατάκι της.

Το 1930 η HARIBO αριθμεί περίπου 160 υπαλλήλους ενώ περί τα μέσα της ίδιας δεκαετίας προκύπτει και το γνωστό σλόγκαν Haribo macht Kinder froh. Το 1935 δημιουργείται το πρώτο εργοστάσιο σε μη γερμανικό έδαφος, στην Κοπεγχάγη.

Δυστυχώς ο Riegel θα πεθάνει πολύ νέος, το 1945 σε ηλικία μόλις 52 ετών. Η Gertrud συνεχίζει να διευθύνει τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Β'ΠΠ.

Από αυτό το σημείο αναλαμβάνουν τα παιδιά του und so weiter.

Τη γλυκιά ιστορία μπορείτε να την διαβάσετε ολοκληρωμένη στο site της HARIBO.


Confituur (2004)


Δεν θυμάμαι να έχω δει άλλη ταινία που να πραγματεύεται με τρόπο τόσο γλαφυρό το θέμα της τρίτης ηλικίας. Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που την πρωτοείδα, την θυμόμουνα και όταν την τσέκαρα στο μαγαζί στην εκπληκτική τιμή των 2.60 ευρώ not bad είπα ουαου (αλλά τελικά δεν την πήρα, προτίμησα αφροκαραμελάκια Χαρίμπο).

Α, ναι έλεγα ότι μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος. Είναι στιγμές, κατά τη διάρκεια της ταινίας που έχεις την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ηλικιωμένοι, αλλά παιδάκια ή έφηβοι. Ήταν μια ζωντανή απόδειξη της θεωρίας μου ότι οι άνθρωποι ή τουλάχιστον τα πάθη και οι φόβοι τους δεν "μεγαλώνουν" ποτέ.

Όχι δεν ήταν καθόλου boring ούτε γλυκερό, ίσα-ίσα ήταν αξιοπρεπές και διαφορετικό. Μια έκπληξη από το Βέλγιο.